Partir pour longtemps
Każdy z nas o czymś marzy(proszę się nie bronić i nie zaprzeczać)-to marzenie jest często tak głębokie, że staje się nieuchwytne. Człowiek(no, dobra-tak naprawdę to mówię tu o sobie)bojąc się to marzenie urzeczywistnić, buduje wokół niego wysoki mur-składają sie ne niego rożne czynniki-zahamowania, strach, i inne wyimaginowane problemy. Wtedy człowiek( nie ja, skąd?) ma problem- zaczyna bać się swoich własnych marzeń.
Do niedawna czułam sie właśnie w ten sposób-przestraszylam sie tego, o czym z błogim uśmiechem śniłam od dawna. Zawsze chciałam podróżować, a najbardziej w świecie chciałam podróżować po Francji(tak, wiem-dość oklepane, ale co poradzić)uwielbiam poznawać język, kulturę, zwyczaje tej części globu.
W związku z tym zaczęłam szukać szybkiego sposobu na wcielenie marzenia w życie-postanowiłam pojechać na wolontariat do Francji-sama. Nie jestem zwolenniczką zwiedzania w dużych grupach, nie cierpię miast,w których najważniejsi są turyści(o ktorych mozna się wszedzie potknąć)-bo to wtedy nie jest prawdziwe miasto.
Wydawałoby sie, że poza wyborem miejsca docelowego mojej wyprawy, nie muszę sie niczym martwić - i znowu błąd. Otóż, okazało sie ze muszę lecieć samolotem z kilkoma przesiadkami-a ja, NIEnawidzę lotnisk. Dla mnie lotnisko to wielka pralnia pieniędzy pełna miejsc, gdzie mogę sie zgubić, nieżyczliwych ludzi, i tych którzy czekają na to, by ukraść mi portfel;)Wiem, dziwne - z perspektywy czasu teraz widzę jak bardzo. Zbudowalam sobie mur praktycznie nie do przekroczenia-brrrr... Samolot...
Na moje szczęście znalazłam kogoś, kto mną potrząsnął i nie pozwolił mi się nad sobą użalać;) Wyruszylam więc z duszą na ramieniu do małego miasteczka oddalonego o 70 kilometrów o Lyonu-Chateauneuf de Galaure. Niezwykle urokliwa miescinka, zbudowana w stylu prowansalskim-wybrałam to miejsce, dlatego, ze chciałam sie nauczyć francuskiego życia-a nie tylko podreperować swoje ego(ojejku, jestem w Luwrze-ale mi będą zazdrościć!) podczas pobytu w obcym państwie.
Mnie się udało- poznałam świetnych ludzi, powiększyłam grono przyjaciół, dużo lepiej mówię po francusku-a wystarczyło tylko trzy tygodnie...
Nie bójmy się marzeń - one potrafią nas uratować;)
P.S. Zdjęcie jest z Chateauneuf de Galaure-polecam odwiedzić(okolice, nie zdjęcie;))
0 komentarze:
Prześlij komentarz